Kiedy masz do czynienia z przemożną potrzebą wykonywania wszelkich czynności w sposób perfekcyjny i skrupulatny aż do bólu, i jest to sprawa najwyższej dla ciebie wagi, to prawdopodobnie jesteś perfekcjonistą.
Perfekcjonizm, o ile nie przybiera cech skrajnie wyolbrzymionych, traktowany jest jako pozytywna cecha, a w zasadzie postawa. Niestety, czasami może on przybrać formę dewiacji, która utrudniać będzie prawidłowe i w zasadzie normalne funkcjonowanie. Ale nie zawsze musi tak być! Zwykle perfekcjoniści świetnie radzą w sobie w życiu, będąc świetnymi pracownikami, zwłaszcza w tych branżach, gdzie konieczna jest cierpliwość niemal zegarmistrzowska.
Do pozytywów bycia perfekcjonistą zaliczyć można z pewnością konieczność wykonania każdej pracy, każdego powziętego zadania na sto procent. Tu nie ma taryfy ulgowej, a wysokie wymagania stawiane są nie tylko wobec siebie, ale i wobec innych…
Z jednej strony perfekcjonizm poprawić może jakość życia, z drugiej jednak doprowadzić może do choroby natręctw, wpędzając perfekcjonistę i jego otoczenie w stan nerwowego wyczerpania.
Bo perfekcjonizm odbić się może czkawką, zwłaszcza jeśli naszą postawą zadręczamy swoje najbliższe towarzystwo, pragnąc osiągnąć doskonałość w wykonywanych czynnościach i doskonałości tej wymagając od innych.
Perfekcjonizm może okazać się prawdziwym koszmarem, a osoba ogarnięta szałem bycia doskonałym, przez swoje otoczenie (nie tylko współpracowników, ale rodzinę, czy znajomych) może być postrzegana jako zarozumialec, który stawia siebie i swoją pracę ponad pracę innych. On sam najlepiej wykona zadanie, tylko on w stanie jest zrobić coś do końca i na sto procent, u innych dostrzegając głównie poważne braki i niedostatki.
Taki skrajny perfekcjonizm, to już niestety postawa wymagająca interwencji psychologicznej.
Dochodzi wówczas do sytuacji, w której rzeczony perfekcjonista nie potrafi czerpać zadowolenia ani z własnej pracy, ani z pracy innych.
Czy zatem kolokwialnie mówiąc opłaca się być perfekcjonistą? Przy zachowaniu umiaru i zdrowego rozsądku, zdecydowanie tak. Korzyści, jakie może przynieść są olbrzymie, od szacunku przełożonych, klientów, czy współpracowników, po zadowolenie rodziny i przyjaciół. I oczywiście po wzorowo wykonane zadania i zrealizowane plany, cele i ambicje. Najważniejsze zatem jest zachowanie równowagi i umiejętność wyważenia wszystkich cech. Punktualność i sumienność, plus rzetelność będą cechami, za które perfekcjonista będzie chwalony w swojej pracy. Musi jednak pamiętać, że w życiu liczy się coś więcej niż tylko wykonanie planu w sposób dokładny od deski do deski i że czasem zdarzają się sytuacje od nas niezależne, które zmuszają do naginania zasad i łamania sztywnych ram perfekcjonizmu.